اگر نسبت به درمان عفونت‌های منتقله از طریق رابطه جنسی (STI)، اقدام نشود، مشکلات جدی برای فرد ایجاد خواهد شد. از شدیدترین و جدی‌ترین عوارض این بیماری‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- مشکل در باروری
- سرطان
- آسیب به چشم و نابینا شدن
- آسیب به سایر اندام.
آزمایش برای تشخیص بیماری‌های جنسی و مقاربتی
بسیاری از عفونت‌های مقاربتی، فاقد علائم اختصاصی یا حتی بدون علامت هستند. لذا تشخیص آن‌ها به سختی صورت می‌گیرد؛ بنابراین، اغلب افراد به درمان صحیح این عفونت‌ها دسترسی پیدا نمی‌کنند. بدنامی ایجاد شده پیرامون STIها نیز میل افراد برای انجام چنین آزمایش‌هایی را کاهش می‌دهد.
واقعیت این است که تست STI تنها روشی است که به‌صورت قطعی، وضعیت ابتلا به STI را مشخص می‌کند. بررسی علائم شما توسط پزشک، مشخص می‌کند که آیا به انجام آزمایش STI نیاز دارید یا خیر.
انجام آزمایش برای تشخیص کدام عفونت‌های منتقله از طریق ارتباط جنسی توصیه می‌شود؟
بیماری‌های عفونی جنسی، طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها را شامل می‌شوند. برای تعیین نوع آزمایشی که می‌بایست انجام شود، بهتر است با پزشک‌تان مشورت کنید. او به شما توصیه می‌کند تا برای تعیین وضعیت ابتلا به این بیماری‌ها، کدام آزمایش را انجام دهید. انواع بیماری‌های مقاربتی که با آزمایش مشخص می‌شوند عبارت‌اند از:
- کلامیدیا (Chlamydia)
- سوزاک (Gonorrhea)
- بیماری نقص سیستم ایمنی بدن (HIV)
- هپاتیت بی (Hepatitis B)
- سیفلیس (Syphilis)
- تریکوموناس (Trichomoniasis).
- اوره آ پلاسما
آزمایش تشخص بیماری تبخال تناسلی اغلب برای افراد تجویز نمی‌شود؛ مگر اینکه فرد در معرض خطر این بیماری باشد.
درخواست تجویز آزمایش از پزشک
مراقبت از سلامت جنسی، چیزی نیست که راجع به آن خجالت‌زده باشید. اگر راجع به عفونت یا علامت خاصی نگران هستید، با پزشک‌تان راجع به آن صحبت کنید. هرچقدر صداقت بیشتری داشته باشید، درمان بهتری را دریافت خواهید کرد.
در صورتی که باردار هستید، باید حتماً غربالگری‌های لازم را پُشت سربگذارید. عفونت‌های منتقله از راه جنسی، به صورت بالقوه روی سلامت جنین تاثیرگذار هستند. در اولین ملاقات با پزشک در دوران بارداری، از پزشک بخواهید که وضعیت STIها را مورد غربالگری قرار بدهد. هم‌چنین، اگر مجبور به رابطه جنسی شده‌اید یا به شما تجاوز شده است، باید حتماً آزمایش‌های بیماری‌های مقاربتی را انجام دهید.
بحث و تبادل نظر راجع‌به عوامل مخاطره‌آمیز
به اشتراک گذاشتن هرگونه اطلاعات راجع به شرایط مخاطره‌آمیز جنسی با پزشک، بسیار مهم است. هم‌چنین، هرگونه رابطۀ جنسی مقعدی را به پزشک اطلاع دهید.
بدین‌ترتیب، پزشک باید آزمایش پاپ اسمیر مقعدی را برای فرد تجویز کند. هدف از این آزمایش، ارزیابی وضعیت سلول‌های سرطانی، یا در آستانۀ سرطانی شدن است. این سرطان‌ها، تحت تاثیر ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) پدید می‌آیند.
هم‌چنین، می‌بایست راجع‌به موارد زیر، با پزشک تبادل نظر داشته باشید:
- روش محافظتی استفاده شده هنگام برقراری رابطه جنسی دهانی، واژنی و مقعدی
- داروهای در حال مصرف
- هر گونه مواجهه بالقوه یا واقعی، با عفونت‌های منتقله از راه جنسی
- اینکه شما یا شریک جنسی‌تان، دارای شرکای جنسی دیگری هستید یا خیر.
انواع آزمایش
1. آزمایش خون و ادرار
اکثر بیماری‌های مقاربتی، به کمک نمونه‌های خون، یا ادرار قابل تشخیص هستند. با آزمایش خون و ادرار می‌توان بیماری‌های کلامیدیا، سوزاک، هپاتیت و سفلیس را تشخیص داد. در برخی موارد ممکن است، آزمایش‌های خون و ادرار، به‌اندازه سایر روش‌های تشخیص دقیق نباشند.
هم‌چنین، برای تشخیص عفونت از طریق خون و ادرار می‌بایست فرد حداقل یک ماه یا بیشتر به این عفونت مبتلا شده باشد. برای مثال، در صورت ابتلای فرد به عفونت سوزاک، چند هفته الی چند ماه طول خواهد کشید تا آزمایش خون و ادرار قادر به تشخیص عفونت باشند.
2. سواب‌ها
بسیاری از پزشکان، از سواب‌های واژنی، سواب مخصوص رحم و سواب مخصوص مسیر ادراری، برای تشخیص STIها استفاده می‌کنند. در زنان، این امکان وجود دارد که در حین معاینه لگن، سواب‌های واژنی یا رحمی، به‌وسیله یک نوار پنبه‌ای تهیه شوند. برای تهیه سواب مسیر ادراری می‌بایست نوار پنبه‌ای به‌داخلِ مجرای ادراری زنان یا مردان وارد شود. اگر فرد رابطۀ جنسی مقعدی برقرار کرده باشد، می‌بایست از سواب مقعدی برای تشخیص عفونت‌های مقاربتی استفاده کرد.
3. آزمایش پاپ اسمیر و HPV
در یک نگاه کُلی، نمی‌توان آزمایش پاپ اسمیر را، یک آزمایش ویژه جهت تعیین ابتلا به STI تلقی نمود. آزمایش پاپ اسمیر، آزمایشی است که برای تشخیص علایم زودرس سرطان مقعد یا دهانۀ رحم به‌کار می‌رود. زنانی که به صورت مستمر به عفونت HPV، علی‌الخصوص گونه‌های ویروسی 16 و 18 مبتلا هستند، در معرض ابتلا به سرطان دهانه رحم قرار دارند. هم‌چنین، آن دسته از زنان و مردانی که رابطۀ جنسی مقعدی برقرار می‌کنند، در معرض خطر عفونت‌های HPV و سرطان مقعد قرار دارند.
آزمایش پاپ اسمیر طبیعی، نمی‌تواند وضعیت ابتلا یا عدم ابتلا به عفونت‌های مقاربتی را مشخص کند. بدین‌ترتیب، پزشک برای تعیین وضعیت ابتلا به HPV، یک آزمایش ویژه HPV برای فرد تجویز می‌کند.
آزمایش پاپ اسمیر غیر نرمال لزوماً به معنی ابتلا به سرطان مقعد یا دهانۀ رحم نیست. برخی از آرمایش‌های پاپ اسمیر با نتایج غیرعادی، در گذر زمان و بدون درمان خاص برطرف می‌شوند. اگر نتایج آزمایش پاپ اسمیر شما غیرعادی باشد، پزشک احتمالاً آزمایش HPV را توصیه می‌کند. در صورتی که نتایج آزمایش HPV منفی باشد، احتمال کمی وجود دارد که در آینده نزدیک، به سرطان مقعد، یا سرطان دهانۀ رحم مبتلا شوید.
آزمایش HPV، به‌تنهایی برای تشخیص و پیش‌بینی سرطان کافی نیست. اکثر افرادی که رابطۀ جنسی دارند، حداقل یک‌بار در طول عمر خود، به یکی از انواع HPV مبتلا می‌شوند. برای مثال، سالیانه 14 میلیون نفر در آمریکا، به HPV مبتلا می‌شوند. با این حال، اکثر این افراد هرگز به سرطان‌های پیشرفته مقعدی، یا سرطان دهانۀ رحم مبتلا نمی‌شوند.
4. معاینات جسمانی
برخی بیماری‌های منتقله از راه جنسی، از جمله تبخال تناسلی (Genital herpes)، با ترکیبی از روش‌های تشخیصی، مانند معاینات جسمانی و آزمایش قابل تشخیص هستند. پزشک از طریق معاینۀ جسمی، زخم، برآمدگی و سایر علایم STI را تشخیص می‌دهد. هم‌چنین، ممکن است مقداری از بافت ناحیۀ مورد بررسی برداشته شده و برای آزمایش تکمیلی به آزمایشگاه فرستاده شود.