فسفولیپیدها
“فسفولیپیدها” یک اصطلاح عمومی برای انواع مختلف لیپیدهای فسفریک است که بخش اصلی غشای سلول را به شکل 2 لایه لیپیدی تشکیل می دهند. بنابراین، به علاوه فسفولیپیدها به عنوان یک سطح واکنش پذیر در انعقاد خون عمل کرده و شرایط تشکیل کمپلکس های چند آنزیمی را در آبشار انعقادی فراهم می سازند. بیشترین میزان فسفولیپیدها مربوط به کاردیولیپین و فسفاتیدیل سرین می باشد.
سندرم آنتی فسفولیپید (APS)، یک بیماری خود ایمنی است که در آن بدن علیه فسفولیپید ها و پروتئین های همراه آن ها آنتی بادی تولید کرده و می تواند منجر به بروز علائم مختلف بالینی شود. علائم مشخص این بیماری شامل افزایش احتمال ترومبوز و عوارض بارداری است . انسداد عروق می تواند در ورید و یا شریان رخ دهد که از این بین ترومبوز وریدی پا و آمبولی ریه از سایر موارد شایع تر است. APS خانم های باردار را با عوارض پر خطر بارداری مانند سقط خود به خودی یا زایمان زودرس روبه رو می کند. در موارد سقط مکرر بدون دلیل مشخص احتمال بروز APS باید مد نظرقرار گیرد.
آنتی فسفولیپید آنتی بادی
آنتی فسفولیپید آنتی بادی (APLA) ،آنتی بادی های بسیار ناهمگونی هستند که فسفولیپیدهای مختلف و پروتئین های پلاسما را هدف قرار می دهند. آنتی ژن های اصلی که مورد حمله قرار می گیرند شامل کاردیولیپین و فسفاتیدیل سرین هستند ولیکن پروتئین هایی مانند β2-glycoprotein 1 (β2GP1) یا پروترومبین که کوفاکتور اتصال فسفولیپیدها هستند نیز مورد حمله قرار می گیرند. در بعضی موارد آنتی فسفولیپید آنتی بادی علیه اپیتوپ های جدید (Neoepitopes) ،که در حین تشکیل یک کمپلکس تولید می شوند، به طور مثال حین تشکیل کمپلکس های کاردیولیپین و β2-glycoprotein 1 (β2GP1) ایجاد می شود. در صورت شک به سندرم آنتی فسفولیپید، از سه کلاس تشخیصی می توان بهره گرفت که شامل آنتی بادی علیه کاردیولیپین، آنتی بادی علیه 2-glycoprotein 1 β2GP1)β) و آنتی بادی علیه ضد انعقاد لوپوس است.
سندرم آنتی فسفولیپید
سندرم آنتی فسفولیپید (APS)، یک بیماری خود ایمنی است که در آن بدن علیه فسفولیپید ها و پروتئین های همراه آن ها آنتی بادی تولید کرده و می تواند منجر به بروز علائم مختلف بالینی شود. علائم مشخص این بیماری شامل افزایش احتمال ترومبوز و عوارض بارداری است . انسداد عروق می تواند در ورید و یا شریان رخ دهد که از این بین ترومبوز وریدی پا و آمبولی ریه از سایر موارد شایع تر است. APS خانم های باردار را با عوارض پر خطر بارداری مانند سقط خود به خودی یا زایمان زودرس روبه رو می کند. در موارد سقط مکرر بدون دلیل مشخص احتمال بروز APS باید مد نظرقرار گیرد.
روش انجام تست
ELISA روش انتخابی برای تشخیص APLA است که روشی حساس و آسان بوده و نیازی به پلاسمای تازه ندارد.microtiter کیت های تجاری ELISA برای تعیین کمی اتوآنتی بادی علیه کاردیولیپین، β2GP1 و فسفاتیدیل سرین وجود دارد که قابلیت تشخیص ایمونوگلوبولین هایIgM، IgG و IgA را به صورت جدا از هم یا با هم (IgAGM) دارد. از سوی دیگر Lupus anticoagulant می تواند با افزایش زمان انعقاد خون تشخیص داده شود. این تست ویژگی بالاتری در تشخیص APS داشته ولی در مقایسه با سیستم الایزا در تشخیص اتوآنتی بادی ها از حساسیت کمتری برخوردار است. به علاوه بر خلاف ELISA که هم می تواند به صورت دستی و هم به صورت اوتوماتیک انجام شود، این تست پیچیده و دشوار است.
معیار طبقه بندی سندرم آنتی فسفولیپید
اولین شاخص طبقه بندی رسمی برای APS در سال 1998 در یک کارگاه مرتبط با هشتمین نشست بین المللی آنتی فسفولیپید آنتی بادی در Sapporo ژاپن طراحی شده است. برطبق این شاخص، تشخیص APS در صورت وجود حداقل یک شاخص بالینی و یک شاخص سرولوژیک ثابت شده قطعی می شود (معیار Sapporo). در سال 2006 این معیار به روز رسانی شده و آنتی بادی علیه β2GP1 به معیارهای موجود اضافه شد (معیار Myiakis). برای تحقق شاخص های سرولوژیکی، تشخیص حداقل یکی از پارامترهای زیر پیشنهاد داده می شود:
آنتی بادی علیه کاردیولیپین یا آنتی بادی علیه β2GP1 (IgM,IgG) یا نتیجه ی مثبت Lupus anticoagulant (LA). برطبق معیار طبقه بندی، تست سرولوژیک باید با انجام مجدد تست با فاصله 12 هفته از آزمایش اولیه مورد تایید قرار گیرد.